Tarasy to formy rzeźby powierzchni Ziemi występująca powszechnie w dolinach rzecznych. Trasa jest zasadniczo formą równinną, całkowicie poziomą lub (częściej) lekko nachyloną
w kierunku osi doliny lub brzegu akwenu. Powstanie tarasy jest efektem naprzemiennego występowania dwóch rodzajów procesów morfologicznych: najpierw erozji bocznej rzeki, tworzących powierzchnię równinną, a następnie, po obniżeniu podstawy erozyjnej
(dna doliny) - procesów wcinania się koryta rzeki (erozja wgłębna), wskutek czego powstaje krawędź ograniczająca powierzchnię terasy. Efektem kilkakrotnych zmian poziomu podstawy erozyjnej jest schodowe występowanie kilku poziomów terasy, oddzielonych
od siebie mniej lub bardziej wyraźnymi progami. Ze względu na budowę terasy i procesy, które doprowadziły do jej powstania, wyróżniamy różne rodzaje teras, m.in.:
-  erozyjne - powstałe na skutek erozji (bocznej, a następnie wgłębnej) rzeki w skale litej,

-  akumulacyjne - powstałe w efekcie wypełnienia dna doliny osadami aluwialnymi,
a następnie wcięcia się w nie koryta, przy czym rozcięcie nie dochodzi do skały litej
w podłożu (jest to najczęściej występujący rodzaj terasy na obszarze Polski).
-  akumulacyjno-erozyjne - powstające podobnie jak akumulacyjne, ale erozja wgłębna doprowadziła do wcięcia się koryta rzeki nie tylko w aluwia, ale również w podłoże skalne znajdujące się pod osadami rzecznymi.